dende o ceo

Esta imaxe vai por ese home e esa muller.

Soamente ti

Isto é un aviso para todos os incrédulos e incrédulas. Para esa xente que pensa que o amor non existe como tal, para os que pensan que co paso do tempo todo se esgota e para eses que queren ser queridos toda a vida. Eu mesma comprobei como o amor si que exite. Comprobeino mentres via como un home se despedía da súa muller, levaban máis de media vida xuntos. Agora tardará en volver a vela, en dormir ao seu carón, en sentir a súa presenza. Ela foise e deixouno aquí só, coas lembranzas de toda unha vida. Ela estaba queda, cun sorriso nos beizos. El non se separou nin un momento do seu lado, quería aproveitar o pouco tempo que lle quedaba para estar con ela, despois voaría.Só serían imaxes na súa memoria, fotografías de antano. Coa mirada fixa no chan murmurou unhas doces verbas: "aínda estou namorado dela, como se fose a primeira vez". As bágoas corríanlle pola cara, ao final do día xa saían con contagotas. Cada bágoa era un bico, unha caricia, un segredo compartido, un enfado, unha mirada, un desexo, un quérote, unha complicidade, un adeus con retorno, un adeus para sempre...
Agora sinto que a necesito como nunca, teño a necesidade de falar con ela pero non me contestará. Quizais este mirandome dende algún lugar e pensando nos mesmo recordos ca min pero que máis dá, non podo tocala. Agora as noites serán máis longas, a cama estará máis fría, xirareime e non a atoparei. Non, non era comodidade o que sentía. Era amor, amor puro.

La inocencia d

Entonces la ventana se abrió de par en par, como antiguamente, y Peter Pan entró por ella. Era un niño todavía, mientras ella era una persona mayor. Se acurrucó al lado del fuego, y no se atrevía a moverse. Se sentía culpable de ser ya una mujer.
-Hola Wendy- dijo él sin notar diferencia alguna, pues en aquella débil claridad el blanco vestido de la dama podía muy bien haber sido el camisón de dormir con el cua la vio por primera vez
-Hola Peter Pan- dijo ella temblando-, ¿acaso esperas que yo vuelva contigo?
-Naturalmente. Para eso he venido-. Y añadio con cierta severidad-: ¿has olvidado que es la época de la lipieza de la primavera?
-No puedo ir- dijo excusándose- me he olvidado de volar.
-Pronto te enseñaré otra vez.
-Peter Pan, no malgastes en mi el polvo de las alas de las Hadas.
Se habían levantado y un temor asaltaba ahora al niño.
-¿Que es eso?-gritó estremeciéndose.
-Voy a encender la luz- repuso ella-, y entonces podrás verlo por ti mismo.
Casi por primera vez Peter Pan se asustó.
-¡No enciendas la luz!- clamó.

Reencontro noutra dimensión

Hoxe, despois de moitos anos, por fin se rencontraron. Noutra esfera pero non deixan de ser elas as dúas. Dende pequenas estiveran xuntas pero a morte prematura dunha delas separounas. Un fío cortouse entre ambas pero nunca deixaron de quererse, nin de falarse, nin de botarse de menos. Despois de tanta rabia e sufrimento volven estar unidas. Estou segura que se o ceo existe alí estan as dúas irmáns. Elas naceron no país dos habanos, en Cuba, pero vivirían na súa terra. Na terra dos seus pais que as adoptou como se fosen fillas privilexiadas, na nosa terra que nos agarima no seu seo. Seguramente sexan felices no seu novo país, alí no límite coas estreas. Ao menos sabemos que non están soas, que se teñen a unha a outra. Pero aquí tamén sabemos que sempre estarán dentro da nosa memoria, do noso corazón.