o amencer dunha arbore

Isto é un refuxio para as aves.Aves que non dan loitado contra o vento.Vento que nos deixa frio.Frio que non é capaz de conxelar as miñas intencións.Intencións de escribir.Escribir historias e contos,realidade e fantasía.Fantasía mesturada cun pouco de imaxinación. Imaxinación que se converte en ilusión.Ilusión de facer o que máis me gusta.SOÑAR

Nombre:
Lugar: Santiago

06 febrero, 2007

medrou


Había tempo que non sentaba unha tarde sen facer nada. Había tempo que non empregaba este espazo. Pódese pensar que ese árbore que un día comezou a nacer quedou estancado en algún sitio. Non foi realmente iso, a árboremedrou, e moito, as súas ramas fóronse enchendo de savia nova que fixeron medrar uns pequenos froitos invernais. Agora é máis alta e coñece mellor o seu medio, tamén botou raíces aquí, aínda que precisa expandirse. Nestes meses de longa ausencia, viaxou, coñeceu outras culturas fermosas, das que xa falaremos, coñeceuse mellor, cambiou de aires e descubriu e non todo pode sair ben sempre e que non todo o que reluce é ouro.
Neste ano que comezou hai un mes, medráronlle novas ramas e novas raíces, e volve co propósito de chegar a ser a árbore máis alta dos arredores. Botémoslle abono.